Ben gibi ben değil sanki. 

Böylesine isyankar ve bi o kadar hırçın bi küçük kız. 

Nerde bilmiyorum. Nereye gitti? Ne zaman gitti? Neden gitti? 

Cansuyu olsun bu gece

Durduğum yerde ağlıyorum, elimi başıma dayıyorum. Ne birinin omzuna, ne başka bir başa. İnsan her an yalnız aslında. 

Burnumu ıslak mendille siliyorum. Islak olan şeyi, ıslak olan bi şeyle avutuyorum. Ben genelde hep saçmalıyorum. 

 "Ağlıyorum" diyorum. 

İstiyorum ki yürek yansın, tırnağım sızlayınca. Yürekler yanmıyo bana. 

Bi şeyi bekliyorum neyi beklediğimi bilmiyorum. Kendi açtığım müziklere "Kıs şunun sesini" diye bağırıyorum. 

Napıyorum? Nerdeyim? 

Neyi bekliyorum? 

Duruyorum. 

Ben hep yatağa giderken saçlarımı açıyorum. Saçlarımı açınca içimi de açıyorum. 

Saçlarımı daha sıkı topluyorum. Daha çok sızlasın açtığımda, unutıyım diğer acıyan yerleri. 

Kitap okumuyorum. Kafamı toplayamıyorum. 

Ben bu aralar niye her eylemin sonuna -yorum koyuyorum? Bilmiyorum. 

Kendimce anı yaşıyorum.